niezły odjazd

Laski z Sex and the city, mają taki zwyczaj, że się spotykają systematycznie w czwórkę na lunch i gadają o facetach. To ja mam trochę inaczej. Spotykam się w czwórkę, ale na śniadaniu i gadam o dupach. Trzech facetów i lesbijka, więc inne tematy nie wchodzą w rachubę. No, czasem trochę pogadamy też o interesach.

W czasie jednego z takich spotkań okazało się, że Madzia rzuciła robotę w cholerę. Następnego dnia podjeżdża nowym kabrioletem i wysiada z Louis Vuitton pod pachą. Nagle jebnęło wielkim światem. Ja też tak chcę! Po powrocie składam wypowiedzenie. A potem na zakupy.

Na razie ostatnie przygotowania. Paszport z wizą odebrany. W pracy wywołało to spore rozbawienie. Jeden kolega jak zobaczył zdjęcie z czasów młodości zadał retoryczne pytanie: „Byłeś dobrym uczniem, kochałeś babcię i pomagałeś przechodzić starszym paniom przez jezdnię?”. Drugi rzucił tylko: „Wyładniałeś! To dobrze.” Pewnie, że dobrze. Na szczęście paszport po powrocie idzie do utylizacji.

Zbieram także dobre rady. Kolega M. wiedziony zeszłorocznym doświadczeniem, doradzał zabranie sporej ilości wyrobów z lateksu. Każdy biały powyżej 180 cm jest tam bogiem. Z kolei J. zrobiła długą i profesjonalną listę leków, które muszę zabrać ze sobą. Czuję się gotowy do wyjazdu. Następny meldunek z miejsca docelowego.

zobaczymy

Jestem. Madzia ma więcej blogów niż ja palców u obu rąk i daje radę je obskoczyć, Boruc codziennie te swoje kubki z płynami też wrzuca, kilka innych zaprzyjaźnionych ładnie działa, czyli czas się zabrać do roboty.

Czas pretensjonalno-infantylnej zabawy formą już dawno minął, będziemy produkować coś na inną modłę. Na razie będzie dziennik podróży.Może coś się ciekawego wydarzy, podpatrzy i będzie godne zapisania. Zobaczymy.

Póki co widzę, że na półkach nie ma żadnych książek o Chinach. Zdziwiło mnie to. A potem taka refleksja. To zbyt wielki kraj, żeby tak sobie jedną książkę kupić, przeczytać i co dalej? To zawsze był interesujący temt, ale zbyt duży, żeby się do niego zabierać zupełnie przypadkowo. Teraz trzeba nadrabiać zaległości i wsiąkać w kulturę, historię i politykę Kitajców. Stosik najważniejszych pozycji już gotowy do czytania. Fascynujący temat dopadł zupełnie przypadkowo. Ale przecież w życiu nie ma przypadków.

Nie wiem co jest w tym poecie. Ale to jego wiersz towarzyszył całemu światu w tragedii 11 września. Z kolei ten pasuje do teraz:

Przechodziłem pod namiotami drzew

i krople deszczu dosięgały mnie niekiedy,

jakby pytając:

czy chcesz cierpieć?

Czy chcesz płakać?

Powietrze było wilgotne,

Liście błyszczące,

zapach wiosny i nieszczęścia.

183

Normalnie nie mogłem uwierzyć. Trzy razy czytałem i z podziwu wyjść nie mogłem. W ubiegłym tygodniu rzuciła mi się informacja, która o drżenie serca przyprawiła mnie, a innych z pewnością przyprawi. Z zazdrości. Jednych, że mają za mało, innych, że za dużo. Okazuje się, że ja akurat mam w sam raz. Jestem idealny, perfekcyjny, jakby na wymiar robiony.

„Idealnie zbudowanych mężczyzn jest naprawdę niewielu. Ideał kultury Zachodu to 183 cm wzrostu i 83 kg wagi, z wcięciem dokładnie w połowie sylwetki i torsem w kształcie litery V. Idealny mężczyzna to taki, który jest wystarczająco wysoki, żeby dobrze prezentować się w każdym otoczeniu, ale nie tak wielki, żeby straszyć dzieciaki. Nie za bardzo umięśniony ani nie za chudy, czyli o sylwetce przypominającej posągi ze starożytnej Grecji.”

Nic dodać, nic ująć. Wiosna zapowiada się obiecująco.

Nowe życie

Jest coś w tych Turkach. Oczywiście myślę o tych prawdziwych, z krwi i kości, a nie wymyślonych przez blogera na potrzeby konkretnego święta.

W podeszłym wieku trudno się zakochuje. A już zupełnie ciężko wykrzesać w sobie nową miłość literacką. A jednak zdarza się. Mnie się tak ostatnio stało. Kto tak namieszał? Orhan Pamuk mu dali na chrzcie.

Zaczęło się od „Stambułu”, a potem już poszło. Przeczytasz jedno, chcesz więcej i więcej. Tak jest z „Nowym życiem”. Książce o książce.

Wiele takich było w literaturze. Każda na swój sposób fascynująca. A to schulzowski motyw księgi tajemniczej, która odkrywa nowe światy przed młodym adeptem sztuki życia i czytania; „Cień wiatru”, ta wyśmiewana przez niektórych, a przez znakomitą większość krytyków chwalona powieść przygodowa. Uwodzi tajemniczością i bezpretensjonalną radością z czytania;„Nocny pociąg do Lizbony”, odzierający warstwa po warstwie, tajemniczą postać autora jednej ledwie książki; długo by tak wymieniać.

Książki o książkach są chyba najciekawsze. Potrfią ostro namieszać w życiu. Czasem nawet wywrócić do góry nogami. W „Nowym życiu” przeczytamy:
„Byłem skłonny uwierzyć, że cała moja przyszłość należy do mnie, lecz tak naprawdę to ja znalazłem się we władaniu książki. Ona nie tylko przeniknęła mnie, niczym jakaś tajemnica czy grzech, ale sprawiła, że wpadłem w dziwny stan, jak ze snu - oniemiałem.”

To jest też dobre:

„Czytając książki, zawsze podkreślam wybrane zdania. Panu radzę robić to samo.”

Oczywiście podkreśliłem sobie podwójnie!

Jakoś wyjątkowo ta książka mnie zafascynowała. Ale są też głosy odmienne. I niestety, bardzo bolesne dla mnie. Opinia panny M. mnie powaliła. Tego się po niej nie spodziewałem. To ja ją zawsze bronię na forum publicznym, a ona mi taką krecią robotę funduje!

„Czy może być prawdziwie wielkim pisarzem ktoś, kto karmi czytelników takimi frytkami z ketchupem jak "Nowe życie”, udając, że to jest autentyczna strawa duchowa? (...) I myślę sobie, że być może międzynarodowe sukcesy Pamuka wynikają właśnie z tego, że jest to pisarz szczególnie pasujący do dzisiejszej duchowości przeciętnego zachodniego konsumenta. Przedstawia świat baśniowo, czyli w formie archetypów - ale takich trochę rozmytych, nie przesadnie głębokich i wstrząsających. Przerysuję, mówiąc, że trąci mi to trochę twórczością Coelhów, Danów Brownów i innych specjalistów od marketingu, wykorzystujących dzisiejszą potrzebę szybkiej i taniej głębi - ale coś tu jest, niestety, na rzeczy.”

Cholera. Sam już nie wiem, czy Noblista wielkim pisarzem jest. W każdym razie pannie M. już dziękujemy. Niech ona zajmie się swoją cudowną karierą.

Wojewódzki (ale urząd pracy)

Choć w jakimś sensie pierwsze skojarzenie trafne. Przecież za stolikiem siedzi trzech gniewnych i odpytuje wystraszone kandydatki. A jeden to nawet w okularach i z takimi nastroszonymi piórami, co to może rzeczywiście W. przypominiać. Dlatego jutro idzie do pani Ani, popracować nad imidżem. Najlepiej tak, żeby do W. być podobnym już tylko w co złośliwszym komentarzu. Oj, a jest co złośliwie komentować. Dziś sobie odpuściłem. Jutro znów, a napiszę jak było wczoraj.

Znaleźć sekretarkę do biura wcale nie tak łatwo. Myśleliśmy, że to pikuś. Już nawet nie Pan Pikuś, ale taki zwykły, mały. Nic z tego. Z ponad tysiąca odwiedzin ogłoszenia, kilkudziesięciu pecevałek wysłanych na nasze skrzynki, wybraliśmy około 15 niewiast. Wyglądały na kumate. Okazało się, że tylko wyglądały.

- Jakieś gazety biznesowe w tym kraju są?
- No pewnie jakieś są.
- Aha, jakieś tytuły. Np. tych codziennych.
- Yyyyy. Może Forbes. Ale to chyba nie jest za bardzo biznesowa.

- W zainteresowaniach pisze pani „kultura Wschodu”, co się kryje pod tym tajemniczym hasłem?
- No Rosją się interesuję i wschodem.
- A wie pani, co się dzieje teraz na Ukrainie?
- No nie bardzo, co?
- Wybory prezydenckie się odbywają.
- Aha, no ja ostatnio na tym nie bazuję i mi umknęło.

- O studiowała pani w Kanadzie?
- Tak.
- Może nam pani przetłumaczyć fragment korespondencji z Komisji Europejskiej?
- Yyyyy, nie bardzo rozumiem ten tekst.
- W jakiej części Kanady pani studiowała?
- W anglojęzycznej.

- Gazety codzienne w ręku się czasem pojawiają?
- Czasem.
- Jakie?
- No Wyborcza.
- A wie pani kto jest naczelnym tej gazety?
- Hmmmm, wypadło mi z głowy.
- Adam Michnik, kojarzy pani takie nazwisko?
- Kojarzę.

To tylko przykłady kilku rozmów. Mnie ujęła najbardziej pewna brunetka o nienagannej figurze i dającej się zauważyć już na pierwszy rzut oka urodzie.

- Zainteresowania: sport. Pod tym się kryje się wszystko i nic. Coś więcej?
- Wzywyż skakałam.
- Oooooooooooo! Ile i kiedy?
- W gimnazjum. Trzy metry.
- Ile??? Rekord świata mężczyzn wynosi 2.40! Chyba za pomocą tyczki te trzy metry.
- No tak.
- No to nie wzwyż, ale o tyczce skok.
- Racja.

No i książki czyta. Nie żeby od razu Llosa, Hrabal czy Woolf. Ale grunt, że coś tam w ręku zdarza się jej trzymać. Ostatnio książkę o miłości. Ale spokojnie, nie romans. Tylko taką instrukcję naukową miłości. Że to podobno działa jak narkotyk, że się człowiek uzależnia, a potem to już ciężko się z tego wygrzebać.

W ogóle to moja faworytka. Nie dość, że bystra, to jeszcze ładna. A i dopytać będę musiał potem jeszcze o tę miłość. Jak zrobić, żeby się pochopnie nie zakochiwać i jak się skutecznie odkochać. Bo może w tej książce też o tym było. Zawsze na przyszłość dobra wiedza. Będę na nią głosował.

I po tych przesłuchaniach jak z idola, jedna refleksja. Niewielu ma talent. Dlatego moi drodzy, spieszcie się kochać inteligentnych przyjaciół, tak szybko odchodzą.

bez głowy

Wczoraj robiłem jakiś risercz i zagnało mnie na forum niepelnosprawni.pl. Dwa razy czytałem jeden z wpisów, zastanwiając się, czy oni sobie jaja robią ze mnie, czy z siebie.

„Teraz moje pytanko (czas na coś nieco trudniejszego):
Włóczyłem się nikomu nie wadząc, aż tu nagle on się zjawia i mnie uzdrawia. Byłem dobrze zarabiającym trędowatym, a stałem się bankrutem bez środków do życia.”

I tak to się bawią, przerzucając cytatami z filmów. Ale za to z dystansem do siebie. Ot, żywot. Briana.

sama trójka

Marek Niedźwiecki wraca do Trójki. Niespodzianka. Sam przyznaje, że wraca mocno poobijany. Koledzy w nowej-starej pracy śmieją się, że poszedł na dwa lata do złotych beretów. Trudny to powrót, ale przynajmniej będzie u siebie. Wraca też Chajzer Czejarek do Jedynki.

Nie przypadkiem żegnałem się w roku ubiegłym po radiowemu. Też chciałbym wrócić. Skoro chłopaki wracają...

Ale to już będzie inny blog. Pisany nie dla jednej osoby. Teraz odbiorcą będzie everyman. Będą zapiski dotyczące; i tu chciałem napisać, że z... ale przecież książek nie czytam, tylko kupuję, na filmy do kina raczej nie chodzę, a gust muzyczny mam z dupy. A coś trzeba będzie pisać. Już się o Was zaczynam martwić.

WCK

- Punk? Nie może być romantyczny!
- Wszystko może.

Film tyle dni temu obejrzany, a wciąż gra w środku. Dialog dwójki bohaterów miłości w czasach zarazy. Stan wojenny takim był.

I jeszcze jeden fragment. Tym razem dłuższy. Przeczytany pod koniec ubiegłego roku w jednym z periodyków literackich. Choć rozmowa bliższa, tak mi się wydaje, Gazetowej „Męskiej Muzyce”. Wywiad z młodym tureckim prozaikiem porównywanym do Kereta. Sekvet Kahveci tako rzecze:

Jest pan autorem książek, w których bohaterowie dużo czasu poświęcają miłości. Ale nie pisze pan o niej w sposób dosłowny. Więcej tam niedopowiedzeń, ironii, gry półsłówkami.
Nie jestem Stendahlem, nie chcę pisać jak Marquez, Goethe czy Bułhakow. Moim zdaniem miłości nie da się opisać. Dla każdego będzie czym innym. Nie ma jednego wzorca. Dlatego nigdy nie piszę o niej wprost. To byłoby zbyt łopatologiczne. Dla jednego słowo: „kocham Cię” będzie oznaczać: „uwielbiam jak mi rano robisz kawę”, dla innego: „dziękuję, że mnie nie zostawiłeś, gdy amputowali mi nogi”. Miłość niejedno ma imię.

Wierzy pan w miłość?
Droga pani, wierzy się w Mahometa, Jezusa czy Buddę. Miłość to się przeżywa.

Czym dla pana jest miłość?
Odpowiedzialnością i radością. Zawsze staram się pisać tak, by bohaterowie nie byli oderwani od swoich czynów. Żeby ponosili konsekwencje decyzji. Nie można oszukiwać czytelnika. W życiu też nie można. Dlatego tak ważna jest dla mnie odpowiedzialność. A bez radości i uśmiechu to żadna namiętność nie wystarczy za paliwo w miłości.

Często pan mówi kocham?
Bardzo rzadko. W zasadzie wcale. Konkretnie to tylko raz.

Dlaczego?
Bo to trudne. Zresztą tak naprawdę, to nie ma na to najlepszego momentu. Gdy zna się kogoś trzy miesiące lub rok, to trudno stwierdzić czy się kogoś kocha. Można to zakomunikować z pełną odpowiedzialnością i przekonaniem po jakichś 20, 30 latach wspólnego życia. Tylko wtedy to już nie ma sensu tego mówić, bo oboje świetnie to wiedzą. Sama pani widzi, że to trudne. (śmiech)

Najpiękniejsze fragmenty o miłości w literaturze?
To chyba dobry temat na kolejną książkę. (śmiech) Odpowiem fragementem wiersza naszego narodowego poety Nazima Hikmeta: „Najpiękniejszych dni / Nie przeżyliśmy jeszcze / I najpiękniejszych słów, które powiedzieć tobie chciałem / Nie wymówiłem jeszcze.” Staram się tego trzymać w moich książkach. Dosadność jest nudna.

Trudno się pisze o miłości?
Patrząc na statystyki to chyba nie. Co druga książka, a także fim oraz płyta są o miłości. Ludziom się wydaje, że to nic trudnego opisać emocje. A to okropne wyzwanie. Wtedy się przeżywa a nie myśli. A do pisania potrzebne jest głównie myślenie. Dlatego wiele z tych książek, filmów czy płyt to zwykłe gnioty.

Co pan lubi w kobietach najbardziej?
Dziewczęcość oraz samodzielność. Dłonie są też bardzo ważne.

Czy kobiety da się zrozumieć?
Nie rozumiem pani. (śmiech)

To inaczej, czy dla pisarza mającego nakreślić portret kobiety jest to spore wyzwanie? Jest w stanie to zrobić w sposób rzetelny i uczciwy?
Gdyby tak nie było, to kanon literatury światowej oparty byłby na parytecie. A tak nie jest. Wciąż dominują mężczyźni. Kobiety to kupują, więc mężczyźni chyba trafnie piszą o ich emocjach. Tak mi się wydaje, ale nie jestem kobietą, więc mogę się mylić.

Jest pan w Turcji osobą bardzo popularną. Kobiety na pewno lgną do pana. Kocha pan kogoś?
(milczenie) Odpowiem za 20, 30 lat. (śmiech)

Punk's not dead. Romantic też.

i już

M. ostatnio podzielił się refleksją, że ostatnie wpisy są nazbyt pretensjonalne. No, jeśli ten stary wyga, który zna mnie na wylot, mówi takie rzeczy, to nie jest dobrze. Chyba czas powiedzieć: dość. Zdaje się, że formuła naszych spotkań się wyczerpała. Dziękuję wszystkim trzem, czterem czytelnikom, którzy tu zaglądali. Pojawiło się 90. wpisów w ciągu całego roku. Nie wiem czy dużo czy mało. Dzięki za wszystkie komentarze.

Jak wszystko pójdzie dobrze, to może spotkamy się w innej formule. W moim ukochanym od dziecka środku masowego przekazu, nigdy nie żegnają się na amen. Zawsze mówią: do usłyszenia.